اقتصاد چین

اقتصاد جمهوری خلق چین اقتصادی در حال توسعه بازار گرا است که شامل برنامه ریزی اقتصادی از طریق سیاست‌های صنعتی و برنامه‌های پنج ساله استراتژیک است. اقتصاد تحت سلطه شرکت‌های دولتی (SOE) و شرکت‌های مختلط، شامل یک بخش خصوصی داخلی بزرگ در مشاغل خارجی در سیستمی است که به عنوان اقتصاد بازار سوسیالیستی توصیف شده است. شرکت‌های دولتی بیش از 60٪ از سرمایه بازار چین در سال 2019 را تشکیل می‌دهند و 40٪ از تولید ناخالص داخلی چین را با 15.66 تریلیون دلار آمریکا در سال 2020 تولید می‌کنند، با مشاغل خصوصی و سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی 60٪ باقی مانده. تا پایان سال 2019، کل دارایی‌های تمام SOE‌های چین، از جمله دارایی‌های فعال در بخش مالی، به 78.08 تریلیون دلار آمریکا رسیده است. بخش اعظمی از این SOE ها به شرکت‌های 2020 Fortune Global 500 تعلق دارند. چین دومین اقتصاد بزرگ دنیا را دارد که با تولید ناخالص داخلی اسمی اندازه‌گیری می‌شود و بزرگ‌ترین اقتصاد جهان از سال 2014 است. قدرت اقتصاد را با برابری قدرت خرید (PPP) اندازه گیری می‌کنند، که به گفته برخی معیار دقیق‌تری برای اندازه واقعی اقتصاد است. چین از نظر تولید ناخالص داخلی از سال 2010 دومین اقتصاد بزرگ دنیا است که متکی به نوسان نرخ ارز در بازار است. در یک پیش بینی رسمی آمده است که چین تا سال 2028 به بزرگترین اقتصاد تولید ناخالص داخلی جهان تبدیل خواهد شد. از نظر تاریخی، چین از قرن اول تا نوزدهم در بیشتر دو هزاره یکی از برجسته ترین قدرت‌های اقتصادی جهان بود.

دولت اصلاحات اقتصادی خود را در سال 1978 و به رهبری دنگ شیائوپینگ آغاز کرد. در نتیجه، چین دارای سریع‌ترین رشد اقتصادی بزرگ جهان است که نرخ رشد آن طی 30 سال به طور متوسط ​​10 درصد است. چین بیش از هر کشور دیگری دارای چهار مرکز که جزو ده مرکز برتر مالی جهان (شانگهای ، هنگ کنگ ، پکن و شنژن) به شمار می‌آیند، است. چین دارای سه بورس از ده بورس بزرگ سهام جهان است (شانگهای ، هنگ کنگ و شنژن)، هم از طریق سرمایه بازار و هم از نظر حجم تجارت. از تاریخ 12 اکتبر سال 2020، ارزش بازار کل بازارهای سهام سرزمین اصلی چین، متشکل از بورس سهام شانگهای و بورس شنزن، با داشتن 5.9 تریلیون دلار آمریکا، بدون احتساب بورس اوراق بهادار هنگ کنگ، در بالای 10 تریلیون دلار قرار گرفت. از اواخر ژوئن سال 2020، سرمایه‌گذاران خارجی در مجموع 440 میلیارد دلار سهام چین خریداری کرده‌اند که حدود 2.9٪ از ارزش کل را نشان می‌دهد و نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاران خارجی در کل سهام 156.6 میلیارد دلار در سهام خود جمع کرده‌اند. از اکتبر سال ۲۰۲۰،‌ ارزش کل بازار اوراق قرضه چین از 15.4 تریلیون دلار آمریکا بالاتر بود، که بالاتر از ارزش ژاپن و انگلیس بود و از ابتدای سپتامبر 2020 پس از ایالات متحده با 40 تریلیون دلار دوم بود. از اواخر سپتامبر سال 2020، دارایی‌های خارجی اوراق قرضه چینی به 388 میلیارد دلار آمریکا یا 2.5 درصد از ارزش کل رسیدند، با وجود افزایش 44.66 درصدی سال به سال.

از سال 2019 ، بخش دولتی چین 63٪ از کل اشتغال را تشکیل می دهد. طبق صندوق بین‌المللی پول، براساس درآمد سرانه، چین در سال 2020 از نظر تولید ناخالص داخلی در رتبه 59 و از نظر تولید ناخالص داخلی در رتبه 73 قرار گرفت.  تولید ناخالص داخلی چین 15.66 تریلیون دلار (101.6 تریلیون یوان) در سال 2020 بود. این کشور دارای منابع طبیعی با ارزش تقریبی 23 تریلیون دلار است که 90٪ آن ذغال سنگ و فلزات کمیاب خاکی است. چین همچنین بیشترین دارایی کل بخش بانکی جهان را در حدود 45.838 تریلیون دلار (309.41 تریلیون CNY) با 42.063 تریلیون دلار کل سپرده و سایر بدهی ها دارد. سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی در چین، که در پایان اکتبر 2016 بالغ بر 1.6 تریلیون دلار آمریکا بود، به طور مستقیم و غیرمستقیم حدود یک سوم تولید ناخالص داخلی چین و یک چهارم مشاغل آن‌جا را تشکیل می‌داد. تا پایان ژوئن 2020، سهام مستقیم سرمایه گذاری مستقیم خارجی در چین به 2.947 تریلیون دلار آمریکا رسید و سهام مستقیم سرمایه گذاری مستقیم خارجی در چین 2.128 تریلیون دلار آمریکا بود. کل دارایی‌های مالی خارجی متعلق به چین به 7.860 تریلیون دلار آمریکا و بدهی‌های مالی خارجی آن به 5.716 تریلیون دلار رسیده‌است که چین را به دومین کشور بزرگ بستانکار بعد از ژاپن در جهان تبدیل می‌کند. چین با دریافت 163 میلیارد دلار ورودی بزرگترین دریافت کننده سرمایه گذاری مستقیم خارجی در جهان از سال 2020 است. این دومین سرمایه‌گذاری خارجی مستقیم خارجی است که فقط 136.91 میلیارد دلار فقط برای سال 2019 و پس از ژاپن 226.65 میلیارد دلار برای مدت مشابه است. از سال 2018، چین در تعداد میلیاردرها در جهان اول و در میلیونرها دوم بود - 658 میلیاردر چینی و 3.5 میلیون میلیونر وجود داشت. طبق گزارش ثروت جهانی 2019 به وسیله گروه اعتباری سوئیس، چین در دارایی ده درصد برتر جمعیت جهان از ایالات متحده پیشی گرفت. از سال 2020، چین به خانه‌ای برای بزرگ‌ترین شرکت‌های Fortune تبدیل شده‌است.

چین همچنین میزبان بیش از دویست استارت آپ خصوصی فناوری است که ارزش هرکدام بیش از 1 میلیارد دلار است، بالاترین رقم در جهان.

چین دارای بزرگترین ذخایر ارزی جهان به ارزش 3.1 تریلیون دلار است اما اگر دارایی‌های خارجی بانک‌های تجاری دولتی چین در آن لحاظ شود، ارزش ذخایر چین به نزدیک 4 تریلیون دلار افزایش می یابد.

چین بزرگترین اقتصاد تولیدی و صادر کننده کالا است. این بازار همچنین سریع‌ترین رشد مصرف‌کننده جهان و دومین واردکننده کالا است. چین وارد کننده خالص محصولات خدمات است. چین بزرگترین کشور تجاری در جهان است و نقش برجسته‌ای در تجارت بین المللی دارد. چین در سال 2001 به عضویت سازمان تجارت جهانی درآمد. این کشور همچنین با چندین کشور از جمله استرالیا، نیوزیلند، پاکستان، کره جنوبی و سوئیس موافقت‌نامه تجارت آزاد دارد. بزرگ‌ترین شرکای تجاری چین ایالات متحده، اتحادیه اروپا، ژاپن، هنگ کنگ، کره جنوبی، هند، تایوان، استرالیا، ویتنام، مالزی و برزیل هستند. با 778 میلیون کارگر، نیروی کار چین بزرگترین نیروی جهان در سال 2020 است. این کشور در شاخص سهولت انجام تجارت در رتبه 31 و در گزارش رقابت جهانی 28 قرار دارد. چین در شاخص نوآوری جهانی در رتبه 14 قرار دارد و تنها اقتصاد با درآمد متوسط ​، تنها اقتصاد تازه صنعتی شده و تنها کشور در حال ظهور در 30 کشور برتر است. چین در زمینه ثبت اختراعات، مدل‌های سودمند، علائم تجاری، طرح‌های صنعتی و صادرات کالاهای خلاقانه در رتبه 1 جهانی قرار دارد. در پایان آوریل 2021 ، کاربران 5G چین قبلاً از 300 میلیون نفر پیشی گرفته بودند.

بیشتر بخوانید:

رشته حقوق در ترکیه

غذاهای چین

تاریخ اقتصاد چین

از نظر تاریخی، چین از قرن اول تا نوزدهم در بیشتر دو هزاره یکی از برجسته‌ترین قدرت‌های اقتصادی جهان بود. چین تا اواخر دهه 1700 حدود یک چهارم تولید ناخالص داخلی جهانی و تقریباً یک سوم تولید ناخالص داخلی جهانی در سال 1820 با آغاز انقلاب صنعتی در انگلیس بزرگ بود. تولید ناخالص داخلی چین در سال 1820 شش برابر انگلیس، بزرگترین اقتصاد در اروپا بود و تقریباً بیست برابر تولید ناخالص داخلی ایالات متحده نوپا بود.

دولت اصلاحات اقتصادی خود را در سال 1978 و به رهبری دنگ شیائوپینگ آغاز کرد. در نتیجه، چین دارای سریعترین رشد اقتصادی بزرگ جهان است که نرخ رشد آن طی 30 سال به طور متوسط ​​10 درصد است. از دوازدهمین کنگره ملی حزب کمونیست چین در سال 1982، اقتصاد به عنوان "اقتصاد بازار سوسیالیستی با خصوصیات چینی" توصیف شده است.

اقتصاد منطقه ای

سیستم حمل و نقل نابرابر چین، همراه با تفاوت‌های مهم در دسترس بودن منابع طبیعی و انسانی و زیرساخت‌های صنعتی، تغییرات قابل توجهی را در اقتصاد منطقهای چین ایجاد کرده است.

توسعه اقتصادی به طور کلی در استان‌های ساحلی سریع‌تر از کشور بوده و اختلافات زیادی در درآمد سرانه بین مناطق وجود دارد. سه منطقه ثروتمند، دلتای رودخانه یانگ تسه در شرق چین ، دلتای رود مروارید در جنوب چین و منطقه جینگجینجی در شمال چین است. توسعه سریع این مناطق است که انتظار می‌رود بیشترین تأثیر را در کل اقتصاد منطقه آسیا داشته باشد و سیاست دولت چین برای رفع موانع رشد سریع در این مناطق ثروتمند طراحی شده‌است. بر اساس گزارشی از آکسفورد اقتصاد، پیش بینی می‌شود که تا سال 2035، چهار شهر چین (شانگهای ، پکن ، گوانگژو و شنژن) در میان 10 شهر بزرگ جهان با تولید ناخالص داخلی قرار بگیرند.

ثروت در چین

چین از سال 2015 بیشترین جمعیت طبقه متوسط ​​جهان را داشته است و طبقه متوسط ​​تا سال 2018 به 400 میلیون نفر رسیده است و پیش بینی می‌شود تا سال 2027 به 1.2 میلیارد نفر برسد كه یك چهارم كل جهان را تشکیل می‌دهد. از سال 2018، چین در تعداد میلیاردرها در جهان اول و در میلیونرها دوم بود. 658 میلیاردر چینی و 3.5 میلیون میلیونر وجود داشت.  براساس گزارش ثروت جهانی Credit Suisse ، چین در سال 2019 از ایالات متحده به عنوان خانه بیشترین ثروتمندان در جهان پیشی گرفت. به عبارت دیگر، از سال 2019، صد میلیون چینی جزو ده درصد از افراد ثروتمند در جهان به شمار می‌آیند. کسانی که ثروت شخصی خالص آنها حداقل 110،000 دلار است. در سال 2020 ، چین دارای بیشترین تعداد میلیاردر در جهان است که بیش از ایالات متحده و هند است و از مارس 2021 ، تعداد میلیاردرهای چین با مجموع ثروت 4.5 تریلیون دلار آمریکا به 1058 نفر می‌رسد. براساس فهرست جهانی غنی سازی هورون 2021، چین شش شهر از ده شهر برتر جهان را در خود جای داده است (به ترتیب پکن ، شانگهای ، شنژن ، هنگ کنگ ، هانگژو و گوانگژو در مکان های 1 ، 2 ، 4 ، 5 ، 8 و 9) توسط بالاترین تعداد میلیاردر، که بیش از هر کشور است.

توسعه

اصلاحات اقتصادی انجام شده در سال 1978 چین کمک کرد که در ردیف قدرتهای بزرگ اقتصادی جهان قرار دارد. توسعه اقتصادی شنژن باعث شده است که این شهر به عنوان دره سیلیکون بعدی جهان شناخته شود. استان‌های مناطق ساحلی چین بیشتر صنعتی هستند در حالیکه مناطق در مناطق داخلی کمتر توسعه یافته اند.

چین و جهان بر اساس سرانه تولید ناخالص داخلی در سال 2020 برای راهنمایی توسعه اقتصادی، دولت مرکزی چین "برنامه‌های 5 ساله" را اتخاذ می‌کند که جزئیات اولویت‌های اقتصادی و سیاست‌های اساسی آن را شرح می‌دهد. چهاردهمین برنامه پنج ساله (2025-2021) در حال حاضر در حال اجرا است، تأکید بر رشد مصرف محور و خودکفایی فناوری در حالی که چین از یک اقتصاد با درآمد متوسط ​​متوسط ​​به یک اقتصاد با درآمد بالا تبدیل می‌شود. بخش عمومی نقش اصلی را در اقتصاد چین بازی می کند. این پیشرفت همچنین با اهداف برنامه ریزی دولت مرکزی چین برای دستیابی به "دو قرن"، یعنی هدف مادی تبدیل شدن چین به "یک جامعه نسبتاً مرفه از همه لحاظ" تا سال 2021 و هدف نوسازی چین تبدیل می شود " ملت کاملاً توسعه یافته »تا سال 2049 ، صدمین سالگرد تأسیس جمهوری خلق.

مناطق جهان بر اساس کل ثروت (در تریلیون دلار) ، 2018

سهم چین از صادرات جهانی (1990 - 2019)

مانند ژاپن و کره جنوبی قبل از آن، چین به طور مداوم رشد کرده است، ضمن تولید کالاهایی که در سطح جهانی مصرف می‌شود، سطح درآمد و سطح زندگی شهروندان خود را افزایش می‌دهد. بین سالهای 1978 و 2019، تولید ناخالص داخلی سرانه چین از 153 دلار به 10261 دلار رسید. مازاد حساب جاری آن بین سال‌های 1982 و 2015 با ضریب 53 افزایش یافته و از 5.7 میلیارد دلار به 304 میلیارد دلار رسیده است. در این مدت، چین نیز به یک نیروگاه صنعتی تبدیل شد، و فراتر از موفقیت‌های اولیه در بخش‌های کم دستمزد مانند پوشاک و کفش، به سمت تولید روزافزون رایانه، دارویی و اتومبیل پیش رفت. کارخانه‌های چین 3.7 تریلیون دلار به ارزش تولید واقعی افزوده‌اند که بیش از مجموع ایالات متحده، کره جنوبی، آلمان و انگلیس است. بخش تولیدی چین از بزرگترین بازار داخلی جهان، مقیاس تولید بسیار زیاد و زنجیره تأمین تولید بسیار پیشرفته سود می‌برد.

با این حال ، هنوز مشخص نیست که اقتصاد چین می‌تواند این مسیر را تا چه زمانی حفظ کند. طبق برنامه پنج ساله یازدهم، چین برای آینده قابل پیش بینی باید نرخ رشد سالانه 8٪ را حفظ کند. رهبری استدلال کرد که تنها با چنین سطوح رشدی می‌تواند به توسعه صنعت خود ادامه دهد، سطح زندگی شهروندان خود را بالا ببرد و نابرابری‌هایی را که در سراسر کشور در حال رشد است برطرف کند. با این وجود هیچ کشوری قبلاً رشد پیش بینی شده چین را حفظ نکرده بود. علاوه بر این، چین تا حدودی قسمت‌های آسان‌تر توسعه را نیز تجربه کرده بود. در دهه 1980، بخش كشاورزي گسترده و ناكارآمد خود را دگرگون كرده و دهقانان خود را از محدوده برنامه‌ريزي مركزي آزاد كرده و آنها را به اهداف اصلاحات رسانده بود. در دهه 1990، این کشور به همان ترتیب شروع به بازسازی بخش صنعت راکد خود کرد، برای اولین بار سرمایه‌گذاران خارجی را به خود جلب کرد. این سیاست‌ها رشد خارق‌العاده کشور را کاتالیز کرده بود. در عوض، چین مجبور شد آنچه را که گام نهایی به سوی بازار می‌دانستند، آزاد کند. بخش بانکی را آزاد کند و آغاز یک بازار سرمایه واقعی را آغاز کند. براساس مقاله‌ای در مجله اقتصاد آسیا و اقیانوسیه توسط مته فریدون از دانشکده بازرگانی دانشگاه گرینویچ و عبدالجلیل از دانشگاه ووهان در چین، توسعه اقتصادی منجر به کاهش نابرابری درآمد در چین می شود. این روند آسان نیست. از سال 2004، شرکت‌های دولتی چین هنوز به طور جزئی سازمان یافته بودند و بانک‌های این کشور با بیش از 205 میلیارد دلار (1.7 تریلیون RMB) وامهای غیرفعال روبرو بودند، پول‌هایی که شانس کمی برای بازپرداخت آن‌ها داشتند. این کشور دارای نرخ ارز شناور بود و کنترل دقیق حساب‌های جاری و سرمایه را در اختیار داشت.

در اواسط سال 2014 چین اعلام کرد که در حال تقویت اقدامات اقتصادی است که در آن زمان با نرخ 7.4 درصد در سال کار می‌کرد، اما روند کندی داشت. این اقدامات شامل برنامه‌هایی برای ساخت یک شبکه حمل و نقل چند لایه، شامل راه آهن، جاده‌ها و فرودگاه‌ها، برای ایجاد کمربند اقتصادی جدید در کنار رودخانه یانگ تسه بود.

مدتهاست که استان‌ها و شهرهای چین مشکوک به دستکاری در اعداد و ارقام خود هستند، با تمرکز بر مقامات دولت محلی، که عملکرد آنها اغلب براساس عملکرد اقتصادی اقتصاد آ‌ن‌ها ارزیابی می‌شود. در سال‌های اخیر، چین ادعا کرده است که تعداد رشد تحت کنترل بیشتر قرار گرفته است، ناظران داخلی و بین المللی ادعا می‌کنند که دولت تولید اقتصادی خود را تورم داده است. مواردی که بیش از حد ادعا می کنند رسماً آشکار شد:

• منطقه جدید Binhai در شهر تیانجین در شمال چین. ادعای تولید ناخالص داخلی هزار میلیارد یوان تیانجین برای سال 2016 در واقع یک سوم پایین‌تر بود، در 665 میلیارد دلار (103 میلیارد دلار)

• دولت مغولستان داخلی نیز اظهار داشت که حدود 40٪ از تولید صنعتی گزارش شده منطقه در سال 2016 و همچنین 26٪ از درآمد مالی گزارش شده ، وجود ندارد.

• لیائونینگ، که معمولاً کمربند زنگ زدگی چین نامیده می‌شود، در سال 2017 اعتراف کرد، که تعداد تولید ناخالص داخلی محلی از 2011 تا 2014 حدود 20٪ به طور مصنوعی باد شده است.

یک نظرسنجی توسط وال استریت ژورنال از 64 اقتصاددان منتخب نشان داد که 96٪ از پاسخ دهندگان فکر می‌کنند برآورد تولید ناخالص داخلی چین "دقیقاً نشان دهنده وضعیت اقتصاد چین نیست". با این حال، بیش از نیمی از اقتصاددانان در این نظرسنجی تخمین زده‌اند رشد سالانه چین در محدوده 5 تا 7 درصد بود که نشان دهنده رشد قوی است. نخست وزیر چین، لی كقیانگ گفته است كه از برآورد تولید ناخالص داخلی این كشور اطمینان زیادی ندارد و آنها را "ساخت بشر" و غیرقابل اعتماد می‌داند، طبق سندی كه از سال 2007 به دست ویكی لیك رسیده است. وی گفت که انتشار داده‌های دولت، به ویژه تعداد تولید ناخالص داخلی، "باید فقط برای مرجع" استفاده شود.

تحلیل گرانی مانند ویلبور راس و دونالد استرازهایم معتقدند که رشد اقتصادی اخیر چین بیش از حد بیان شده‌است و نرخ رشد را در حدود 4٪ یا کمتر تخمین می زنند. به گفته چانگ تای هسیه، اقتصاددان دانشکده بازرگانی دانشگاه شیکاگو و همکار تحقیق در دفتر تحقیقات ملی اقتصادی، مایکل ژنگ سونگ، استاد اقتصاد در دانشگاه چینی هنگ کنگ و نویسندگان دیگر، اقتصاد چین کوچکتر از آنچه دولت چین در سال 2016 اعلام کرد. آن‌ها در مقاله تحقیقاتی خود، که توسط موسسه بروکینگز منتشر شده‌است، سری زمانی تاریخی تولید ناخالص داخلی را با استفاده از داده‌های مالیات بر ارزش افزوده تنظیم کردند، که به گفته آن‌ها "در برابر کلاهبرداری و دستکاری بسیار مقاوم هستند". آن‌ها دریافتند که ممکن است رشد اقتصادی چین بین سال‌های 2008 و 2016 هر ساله 1.7 درصد بیش از حد مورد توجه قرار گرفته باشد، به این معنی که دولت ممکن است در اندازه اقتصاد چین 12-16 درصد در سال 2016 بیش از حد بزرگ جلوه دهد.

بیشتر بخوانید:

هزینه تحصیل در چین

بهترین رشته‌های تحصیل در چین

توضیحات اضافه در رابطه با اقتصاد چین

چندین دانشگاهی وموسسه غربی از این ادعا حمایت می‌کنند که احتمالاً اقتصاد چین دست کم گرفته شده است. مقاله‌ای به وسیله دفتر ملی تحقیقات اقتصادی مستقر در ایالات متحده ادعا کرد که رشد اقتصادی چین ممکن است بالاتر از آنچه به وسیله آمار رسمی گزارش شده است باشد.

مقاله ای از هانتر کلارکا، ماکسیم پینکوفسکیا و خاویر سال-مارتین که توسط Elsevier Science Direct در سال 2018 منتشر شده‌است، از یک روش ابتکاری از چراغ‌های شبانه ماهواره‌ای استفاده می‌کند، که نویسندگان ادعا می‌کنند بهترین پیش بینی کننده بی طرفی رشد اقتصادی در شهرهای چین نتایج نشان می دهد که نرخ رشد اقتصادی چین بالاتر از داده‌های رسمی گزارش شده‌است.

شاخص Li Keqiang اندازه‌گیری جایگزینی برای عملکرد اقتصادی چین است که از سه متغیر ترجیح لی استفاده می‌کند. برخی از تحلیلگران برای مدل سازی رشد اقتصادی چین از اندازه گیری‌های ماهواره‌ای آلودگی نوری استفاده می‌کنند و نشان می‌دهند که تعداد نرخ‌های رشد اخیر در داده‌های رسمی چین قابل اطمینان‌تر هستند، هرچند به احتمال زیاد هموار می‌شوند. طبق مقاله بانک فدرال رزرو سنت لوئیس، آمار رسمی چین در مقایسه با سایر کشورهای در حال توسعه، با درآمد متوسط ​​و کم درآمد از کیفیت بالایی برخوردار است. مطالعه بانک فدرال رزرو سانفرانسیسکو نشان داد که آمار رسمی تولید ناخالص داخلی چین با اقدامات قابل تأیید فعالیت اقتصادی مانند واردات و صادرات داده‌ها از شرکای تجاری چین "رابطه مثبت و مثبت" دارد ، حاکی از آن است که رشد اقتصادی چین کندتر از ارقام رسمی مشخص شده نیست.

مطالعه دانیل روزن و بی بی بائو، منتشر شده توسط مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی در سال 2015، نشان داد که تولید ناخالص داخلی در سال 2008 در واقع 13-16 درصد بیشتر از داده‌های رسمی بود، در حالی که تولید ناخالص داخلی سال 2013 به طور دقیق 10.5 تریلیون دلار بود تا رسمی این رقم 9.5 تریلیون دلار است. براساس تحقیقی که توسط آرویند سوبارامانیان، اقتصاددان سابق صندوق بین المللی پول (صندوق بین المللی پول) و عضو ارشد موسسه پیترسون برای اقتصاد بین الملل انجام شد، اندازه اقتصاد چین توسط برابری قدرت خرید در سال 2010 حدود 14.8 تریلیون دلار بود تا تخمین رسمی توسط صندوق بین المللی پول 10.1 تریلیون دلار است ، به این معنی که تولید ناخالص داخلی چین 47 درصد دست کم گرفته شد.

بیشتر بخوانید:

دانشگاه‌های مهندسی کانادا

قوانین بیمه کشورهای مختلف

کار در عمان

ما در مجموعه زانکو تمام امور مربوط به مهاجرت را از جمله وقت VIP سفارت کانادا ، پیکاپ ویزا ،ویزای توریستی ، ویزای تحصیلی و .... را برای شما عزیزان انجام می دهیم ، شما می توانید با تماس با شماره ی 02122226480 از مشاوره ما بهرهمند شوید.